gra w której jesteś prostytutką
Tłumaczenia w kontekście hasła "kiedyś prostytutką w" z polskiego na angielski od Reverso Context: Billie była kiedyś prostytutką w Berlinie Wsch.20:10😜 gra o prostytutkachKiedyś grałam w grę, że było się prostytutką. Biło się fajką inne prostytutki i zarabiało się na ubrania i poprawę wyglądu typu biust. Dodam, że wchodziło się do auta aby zarabiać na to. Liczę na pomoc w znalezieniu gry. ?? 20:19 W saints row 2 była taka aktywność.... w trójce zresztą też, ale w dwójce lepsza 09:45 The Sexy Empire wydaje się fajna jak sprawdziłam w google grafika, ale nadal to nie ta gra:( 10:16 znam taka gre, nazywa sie "Zycie" 11:45😁 odpowiedzmirko8142 Dywizjon LGA 1150 Gdyby taką gre teraz wydali to by pękła od mikrotranzakcji. 17:02 to była zwykła gra przeglądarkowa nie była jakoś bardzo skomplikowana
Granie jest (prawie) zawsze formą udawania. Aktor grający rolę mordercy nie jest przecież zabójcą, odgrywający scenę miłosną niekoniecznie zdradza swoją żonę, a mknący z prędkością 200 km/h wirtualnym autem w rzeczywistości wcale z taką prędkością nie jedzie. Czy oznacza to również, że grając, jedynie udajemy czynienie zła moralnego, de facto go nie czyniąc? Albo ogólniej – czy świat gier jest całkowicie poza dobrem i złem moralnym? Tekst ukazał się w „Filozofuj!” 2021 nr 4 (40), s. 13–15. W pełnej wersji graficznej jest dostępny w pliku PDF. Gra, dotyczy to także gier komputerowych, stanowi magiczny krąg (zob. s. 7 tego numeru), wewnątrz którego rządzą swoiste reguły, a zasady realnego świata ulegają czasowemu zawieszeniu. Nie można zatem pochopnie ferować wyroków na temat zachowania graczy tylko dlatego, że robią rzeczy nierozsądne lub niezrozumiałe z punktu widzenia kogoś znajdującego się całkowicie poza grą. Grająca osoba jest niczym Alicja w krainie czarów – nie powinna się dziwić, jeśli napotkany w trakcie gry zając przemówi do niej ludzkim głosem, zaś domagająca się ścięcia jej głowy królowa okaże się tylko papierową kartą do brydża. Bowiem, jak mówi piosenka, „tu wszystko jest możliwe”. Graj uczciwie i nie psuj gry! Nie znaczy to jednak, że wewnątrz nie obowiązują żadne reguły, których łamanie nie miałoby wymiaru zła moralnego. Zdaniem ludologów można mówić przynajmniej o dwóch „grzechach” graczy. Pierwszy to psucie zabawy, niszczenie magicznego kręgu. Gro-psuj w środku zabawy, twierdząc, że mu się znudziło, albo nie mogąc znieść, że mu źle idzie (lub z innych powodów), przestaje grać, wychodzi ze swojej roli. Może po prostu odejść od komputera lub podejmować na złość destrukcyjne działania (np. strzelać do członków własnej drużyny), odczarowując rzeczywistość gry. Metaforycznie rzecz ujmując, taka osoba jest jak szarpiący za ramię śpiącego, który delektował się swoim snem. Druga przewina to oszukiwanie. Oszustowi tak bardzo zależy na zwycięstwie, że łamie zasadę równości graczy w ich podleganiu regułom i potajemnie korzysta z dodatkowego oprogramowania (kodów), które daje mu (albo jej) niezasłużoną przewagę. W jednym i drugim przypadku gracze, w imię sprawiedliwości, najczęściej reagują gniewem i domagają się wykluczenia winnych z gry. Czy to wszystko? Czy jednak na obowiązku zachowania wierności regułom gry kończy się moralny wymiar działań graczy? Mogłoby się wydawać, że tak. Grający w Counter-Strike’a zostaje przypisany do roli terrorysty, który ma za zadanie zainstalować bombę, musi też przy okazji „zabić” tych, którzy mają mu przeszkodzić w wykonaniu tego zadania. Instalacja bomby i zabijanie to nie tylko opcje działania, które gracz wybiera, ale – skoro się już z własnej woli znalazł w magicznym kręgu CS‑a – jego obowiązki wynikające z reguł gry. Odmowa wykonania zadania byłaby równoznaczna z grzechem psucia gry. Odmawiający prowadzenia wojny w grze strategicznej pacyfista naraża swoich współgraczy-sojuszników na przegraną, zatem (skoro dążenie do wygranej jest częścią gry) zachowuje się wobec nich nie fair. Jeśli jest pacyfistą, to niech nie podejmuje się takich gier. Czy jednak każda gra (o ile jest interesująca) zasługuje na to, aby w nią zagrać? Czy istnieją gry, które są podejrzane (naganne) z moralnego punktu widzenia? Istnieje gra, w której gracz może pójść do domu publicznego, „przespać się” z prostytutką, po czym zabić ją, aby odzyskać swoje wirtualne pieniądze (którymi zapłacił za „usługę”). W innej grze ścigający się autem po ulicach miasta zyskuje dodatkowe punkty (oraz przyśpieszenie) za „rozjechanie” pieszych na przejściu. Istnieje gra, w której jest się Bogiem decydującym o losie swoich wyznawców. Czy podejmowanie się uczestnictwa w takich grach jest moralnie obojętne? Nieszczelny krąg Magiczny krąg gry nie jest szczelny. Fakty gry często bywają konsekwencjami zdarzeń i stanów rzeczy spoza niej. I odwrotnie – to, co dzieje się w grze, ma swoje konsekwencje poza grą. Młody człowiek korzystający z seksualnych usług programu symulującego kobietę buduje sobie w ten sposób pewne wyobrażenie o płci przeciwnej, zredukowanej do poziomu narzędzia służącego zaspokajaniu określonych potrzeb, którego można się pozbyć, gdy już nie będzie potrzebne. Gry także uczą, wyrabiają w nas pewne nawyki myślenia, reagowania. Decyzje, które podejmujemy, zanurzając się w wirtualnym świecie, obrazy, których jesteśmy świadkami, zostawiają w nas swój ślad, przemieniają nas jako moralnych sprawców. Owszem, bardzo często „strzelanie do wroga” w świecie gry jest przeżywane jako symulacja, a „śmierć” w grze oznacza jedynie odpadnięcie z rozgrywki albo utratę jednej rundy. Jak powiedział mi jeden z młodych graczy, „kiedy napadamy na bank, wiemy, że to tylko hucpa, udawanie. Nikt z nas nie odczuwa pokusy obrabowania prawdziwego banku”. Pytanie jednak, czy zawsze odróżniamy rzeczywistość gry i codziennego życia. Czy pewne schematy myślenia i działania nie przenikają czasami z jednej do drugiej? Czy granie w takie, a nie inne gry nie przekłada się na nasze zachowania względem prawdziwych osób? Jak zareagowalibyśmy, gdyby na rynku pojawiła się gra, w której można odgrywać rolę członka NSDAP, który robiąc karierę, znęca się nad „niższymi rasami”, organizuje budowę obozu koncentracyjnego, w którym głodzeni i zabijani będą członkowie tych ras? Czy argument, że to tylko symulacja, wystarczyłby do obrony przed zarzutem niemoralności takiej gry, jak i uczestnictwa w niej? Warto pamiętać, że gry nie powstają znikąd, ale mają swoich twórców. To oni decydują, jakie reguły rządzą grą, jakie zachowania graczy są wymuszane poprzez odpowiednie kary lub nagrody. Tak więc magiczny krąg nie tylko wpływa na zewnętrzny świat, ale i sam jest pod jego wpływem, i to nie jedynie poprzez przychodzących z zewnątrz graczy. Twórcy nie tylko kreują (moralne lub nie) reguły gry, ale także mogą przemycać swoje wartości do świata wewnątrz magicznego kręgu, w tym polityczne przekonania, ideologie, wady i cnoty. Kilka pozytywnych słów o grach Oczywiście nie jest moją intencją twierdzić, że w grach realizują się jedynie negatywne wartości albo że są one wyłącznie metodą przemycania ideologii. Gry to przede wszystkim zabawa, która daje na chwilę zapomnieć o trudach codzienności. Bardzo często także dzięki grom zdobywamy cenne umiejętności fizyczne, intelektualne, ale i społeczne (np. poprzez konieczność kooperacji z innymi graczami). Dobrym przykładem są gry symulujące jazdę samochodem czy gry strategiczne wymagające analitycznego myślenia. Są także gry, które zmuszają do moralnej refleksji, np. September 12th, w której gracz odgrywa rolę antyterrorysty. Obserwując miasto (umiejscowione gdzieś na Bliskim Wschodzie), ma on zidentyfikować i „zlikwidować” za pomocą rakiety-pocisku terrorystę. Niestety bardzo trudno jest unicestwić terrorystę bez spowodowania śmierci zwykłych ludzi. Każda niewinna śmierć powoduje płacz i żałobę innych postaci, z których część (zapewne w wyniku gniewu) przemienia się w terrorystów. Gra zachęca do refleksji nad skutecznością walki z terroryzmem za pomocą przemocy. Zatem, chociaż gry komputerowe stanowią klasyczny przykład aktywności wytwarzających magiczny krąg alternatywnej rzeczywistości, nie są one wolne od moralnego wymiaru (więcej o wartościach moralnych w przestrzeni wirtualnej w artykule W. Lewandowskiego Wartości a świat wirtualny z „Filozofuj!” 2020, nr 4/34, s. 22–24), a gracz, szczególnie jeśli jest miłośnikiem bądź miłośniczką filozofii, powinien gry, jak i swoją rolę gracza, poddawać krytycznej refleksji, w tym refleksji moralnej. Artur Szutta – filozof, pracownik Uniwersytetu Gdańskiego, specjalizuje się w filozofii społecznej, etyce i metaetyce. Jego pasje to przyrządzanie smacznych potraw, nauka języków obcych (obecnie węgierskiego i chińskiego), chodzenie po górach i gra w piłkę nożną. Tekst jest dostępny na licencji: Uznanie autorstwa-Na tych samych warunkach Polska. W pełnej wersji graficznej jest dostępny w pliku PDF. < Powrót do spisu treści numeru. Ilustracja: Paulina Belcarz Najnowszy numer można nabyć od 1 lipca w salonikach prasowych wielu sieci. Szczegóły zob. tutaj. Dołącz do Załogi F! Pomóż nam tworzyć jedyne w Polsce czasopismo popularyzujące filozofię. Na temat obszarów współpracy można przeczytać tutaj.
Słowo na niedzielę: gra wstępna. Felieton, który możesz podesłać swojemu facetowi Opublikowano: 18:40Aktualizacja: 18:42 Siedziałam ostatnio u fryzjera i przeglądałam kolorowe magazyny. Prasówka zaowocowała sporym zdziwieniem, gdy natrafiłam na tekst o grze wstępnej w jednym z popularnych tytułów. Cytaty: „Jeśli kobieta chce gry wstępnej, to znaczy, że nie ma ochoty na seks” albo „Do menopauzy śluzówka pochwy nawilża się sama, więc gra wstępna jest zbyteczna”. Zatrzęsło mną z oburzenia, więc piszę tekst rehabilitujący grę wstępną. Gra wstępna – po co to wszystko?Im dłuższa gra wstępna, tym …Gra wstępna – jak to się robi? Traktowanie gry wstępnej jako nie-seksu oraz babskiej fanaberii jest strasznie krótkowzroczne. Z jakiego powodu? Jeśli zakładamy, że gra wstępna ma służyć tylko rozgrzaniu kobiety przed „tą najważniejszą rzeczą” – czyli penetracją – to od razu idźmy spać. Taka robota nie ma sensu i przypomina tuningowanie starej syrenki, żeby wygrała wyścig WRC. Tak, jak ją zazwyczaj rozumiemy, gra wstępna ma służyć budowaniu napięcia, prowadzeniu zróżnicowanych pieszczot, zabawie. Wszystkiemu, co rozwija podniecenie u obydwu stron. Jest jedyną przestrzenią, w której może rozwinąć się nasza fantazja i namiętność. Bo gdy dojdziemy do penetracji, reguły znacznie się uproszczą i będziemy najbardziej skoncentrowani na wprowadzaniu i przyjmowaniu. Prosty dowód na to, że facetom powinno maksymalnie zależeć na nauce zasad gry wstępnej? Pomyślcie panowie, co zostaje z waszego kunsztu, jako kochanka, jeżeli zapomnicie o wszystkim innym i skoncentrujecie się tylko na tym, ile czasu wasz penis przebywa w waginie kochanki… Warto umieć zrobić coś jeszcze, chociażby na wypadek, gdyby hydraulika zawiodła. Ja nie lubię samego terminu „gra wstępna”, bo dla mnie to oznacza dzielenie seksu na „rozgrzewkę” i danie główne, czyli „to, o co chodzi”. Seks to nie tylko penetracja, szczególnie jeżeli pomyślimy, jak niewielu kobietom przynosi ona prawdziwą rozkosz i orgazmy. Oraz jak wiele innych, nie-penetracyjnych, a nadal bardzo ciekawych rzeczy można robić w łóżku. Gra wstępna już jest seksem. Z tego powodu trzeba dbać o jej jakość i o to, by trwała dość długo. Nie łączymy się tylko po to, żeby mężczyzna umieszczał penis w waginie kobiety w celu prokreacyjnym. To, co robimy przed penetracją (o ile wybierzemy penetrację), jest dowodem na naszą seksualną kulturę. W przestrzeni zakupowej HelloZdrowie znajdziesz produkty polecane przez naszą redakcję: Zdrowie intymne i seks, Odporność, Good Aging, Energia, Beauty Wimin Zestaw z SOS PMS, 30 saszetek 139,00 zł Zdrowie intymne i seks Wimin Serum intymne, 100 ml 79,00 zł Zdrowie intymne i seks WIMIN Dobry seks, 30 kaps. 79,00 zł Zdrowie intymne i seks, Odporność, Good Aging, Energia, Beauty Wimin Zestaw z dobrym seksem, 30 saszetek 139,00 zł Zdrowie intymne i seks WIMIN SOS PMS, 30 kaps. 79,00 zł Im dłuższa gra wstępna, tym … Ile to jest – dość długo? Tu pojawia się problem naszkicowany na początku tego tekstu. Czy jeżeli kobieta potrzebuje gry wstępnej, to znaczy, że nie ma ochoty na seks? Za wydrukowanie tego zdania najchętniej bym pozwała rzeczony magazyn, przynajmniej na udeptane pole. Kobieta może mieć intencję uprawiania seksu i chcieć się rozluźnić dzięki pieszczotom. Albo chcieć być długo i namiętnie dotykana i dotykać. Powodów istnienia tej rzeczy przed seksem są tysiące. Wmawianie kobietom, że skoro chcą czegoś więcej niż penetracji, to znaczy, że nie są podniecone, powinno być karane grzywną, jak zniesławienie. A teraz o tej wilgoci, podnieceniu i całej reszcie. Więc wagina się nawilża, to prawda. Śluz produkują gruczoły przedsionkowe większe, ale ich praca zależy od wielu czynników – ciąży, infekcji, poziomu hormonów. Nawilżenie pochwy nigdy nie jest takie samo dla wszystkich kobiet przed menopauzą. Dlatego, jeżeli mierzymy kobiecą gotowość na seks tylko poziomem śluzu w jej pochwie, to ocieramy się o absurd. I do tego możemy być w błędzie. Młoda matka, nawet bardzo podniecona, może mieć problem z lubrykacją ze względu na pojawiające się po porodzie wysuszenie śluzówek. I tak, dłuższe pieszczoty oraz dobry żel intymny do nawilżania bardzo tu pomogą. Gra wstępna – jak to się robi? Gra wstępna powinna omijać genitalia przez większość czasu. Dlatego właśnie nazywamy ją wstępną. Dla przykładu – cunningulus to nie jest gra wstępna. To jest seks francuski, którego odbiorcą jest kobieta. Zadziała, gdy już wrzemy z gorączki, nie zaś zaraz po zdjęciu ubrania. Chociażby dlatego, że na początku będzie bardziej irytował i łaskotał, niż podkręcał. Właściwym adresem, pod który warto się udać w czasie gry wstępnej, są strefy erogenne. To niesamowite i, niestety, niedoceniane miejsca – płatki uszu, wewnętrzne strony ud, brzuch, kark, stopy. Każdy i każda z nas ma swoje ulubione. Ich niesamowitość polega na tym, że czujemy ekscytację już od samego dotknięcia np. karku. Penis i wagina to naprawdę nie są jedyne miejsca ludzkiego ciała wrażliwe na dotyk! Mistrzostwo w grze wstępnej polega właśnie na maksymalnym wykorzystaniu potencjału „innych” miejsc. Nawigowanie pomiędzy nimi, stopniowanie napięcia dokonuje się poprzez właściwy dobór czasowników. Można miziać, głaskać, uciskać, masować, gryźć, chuchać, zmieniać temperaturę, łaskotać, dotykać różnymi fakturami (materiał, szkło, metal, pióra, aksamit, skóra etc.), ugniatać, drapać, muskać. Możliwości, które stwarza gra wstępna są zaiste – nieograniczone. Zobacz także Marta Niedźwiecka Zobacz profil Podoba Ci się ten artykuł? Powiązane tematy: Polecamy
Jusant. Przygodowe 31 października 2023. Gra przygodowo-zręcznościowa TPP, w której wcielamy się w bohatera wspinającego się na szczyt potężnej wieży. W Jusant musimy uważnie "Wszystko o mojej matce" to przede wszystkim film o ludziach, którzy grają. Zawodowo lub swoim życiem Tomasz Raczek: - Panie Zygmuncie, dziś nie tylko "Gwiezdne wojny" produkuje się jednak w filmowym świecie. W kinach wciąż można się natknąć na obraz interesujący, oryginalny i zaskakujący. Nagrodzony w Cannes film "Wszystko o mojej matce" hiszpańskiego reżysera Pedro Almodovara należy do tych utworów, które różni widzowie mogą całkiem inaczej zrozumieć - zależnie od swojej wrażliwości i erudycji artystycznej. Zygmunt Kałużyński: - Rzeczywiście, oryginalność tego filmu zawarta została już w tytule - "Wszystko o mojej matce". Jasne jest jednak, że reżyserowi chodzi w gruncie rzeczy nie tylko o matkę, ale w ogóle o kobiety. TR: - Jest tu także nawiązanie do filmu "Wszystko o Ewie" z Bette Davis, która stała się niejako patronką tej opowieści. ZK: - Owszem. Mamy tu wiele odniesień kulturalnych, ale główne dotyczy sztuki Tennessee Williamsa "Tramwaj zwany pożądaniem". Nie bez powodu, bo Blanche, bohaterka tego dramatu, była prześladowana, została zgwałcona i doprowadzona (dosłownie) do choroby umysłowej przez brutalnego mężczyznę, swego szwagra, granego w filmie przez Marlona Brando. TR: - "Wszystko o mojej matce" to przede wszystkim film o ludziach, którzy grają. Zawodowo lub swoim życiem. Grają kobiety, grają aktorki, grają. ZK: - Almodovarowi chodzi o kobiety aktorki, bo powiada, że taka kobieta jest niejako podwójnie kobietą. Aktorstwo powiększa kobietę, mężczyznę zaś pomniejsza. Cytuję, co powiedział reżyser w wywiadzie, w którym uzasadniał, dlaczego on, mężczyzna, ma taką obsesję na punkcie spraw kobiecych. Bo to jest w gruncie rzeczy film nieprawdopodobnie damski, dotyczący feminizmu. TR: - Grają tu prawie same kobiety. Mężczyźni w tym filmie to głównie transwestyci, czyli faceci, którzy zdecydowali się być kobietami. ZK: - Jedynym "prawdziwym" mężczyzną jest stary, cierpiący na chorobę Alzheimera idiota, ojciec jednej z dziewczyn, który nawet nie rozpoznaje własnej córki. Inny mężczyzna robi sobie operację... TR: - ...polegającą na utworzeniu sztucznych piersi. Ale - co ważne - nie posuwa się do usunięcia męskiego przyrodzenia. ZK: - Dzięki niemu mógł żyć aż z trzema z naszych bohaterek. Wszystkie je porzucił. W finale filmu przedstawia się jako Lola; widzimy go umalowanego jak kokotę i okazuje się, że jest chory na AIDS. Tak więc we "Wszystko o mojej matce" jeden mężczyzna jest kompletnie nieobecnym duchem starym głupcem, a drugi ucieka od własnej płci i na dodatek przenosi się na tamten świat, czyli rzecz prawie symboliczna. TR: - W końcu o czym jest ten film, panie Zygmuncie: o aktorkach, o kobietach czy o udawaniu? ZK: - O solidarności kobiet. Mamy tu losy pięciu kobiet, które są bardzo nie w porządku z powszechnie przyjętymi zasadami moralności, prawa i przyzwoitego życia, co oczywiście ze strony Almodovara jest rozmyślne. Nazwał on swój film "twardym melodramatem". Melodramat dlatego, że pokazuje szczere uczucia, a twardy, bo przedstawia degenerację, odchylenia. Tylko że one są tutaj traktowane jako powszechnie przyjęte. Nie ma tu o nie jakiejkolwiek pretensji. Owe panie zdają sobie sprawę, że jedna jest lesbijką i narkomanką, druga - prostytutką, trzecia - osobą wykolejoną życiowo, która straciła dorosłego syna w wypadku samochodowym. W ten sposób uzasadniono, że najważniejszym mężczyzną w życiu kobiety jest jej syn. Aby spełnić ostatnią wolę nieżyjącego dziecka, które chciało poznać ojca, rusza ona w podróż, po drodze zgarnia pozostałe koleżanki i razem znajdują tatusia transwestytę. TR: - Nie mogę się oprzeć wrażeniu, panie Zygmuncie, że pan traktuje ten film rodzajowo. Według mnie, jest on jednak znacznie głębszy, bardziej filozoficzny. Uważam, że to jest film o graniu. O tym, że ludzie wciąż grają w życiu różne postaci. W sposób uczciwy, otwarty, zawodowy lub nieświadomie. Mamy tu przedstawioną aktorkę, czyli osobę, która gra, bo taki jest jej zawód. Mamy transwestytów grających kobiety, bo tak postanowili i tak im się podoba. Z tego filmu wyłania się jednak podejrzenie, że my wszyscy gramy. Tylko większość z tych, którzy sądzą, że żyją zgodnie z wszelkimi normami, nie zdaje sobie sprawy albo nie chce się przed sobą przyznać, że też gra wymyślone dla siebie role: w pracy, w domu, wśród kolegów. W życiu społecznym nie ma prawdy, jest wyłącznie gra. ZK: - To właśnie jest główna idea tego filmu, skłaniająca nas wszystkich, którzy się uważamy za wzorowych, byśmy się zastanowili, czy nie mamy jakiejś skazy, którą tylko my znamy. TR: - Uważa pan, panie Zygmuncie, aktorstwo za skazę? ZK: - Jeśli chodzi o kobiety, Almodovar wręcz powiada, że interesuje się nimi dlatego, że są aktorkami. Jedna z nich jest profesjonalną, głośną aktorką. Druga była niegdyś aktorką (owa Manuela), a trzecia występuje amatorsko. Mamy więc trzy kobiety zajmujące się aktorstwem i wszystkie w tej samej symbolicznej sztuce - "Tramwaj zwany pożądaniem". TR: - Wszystkie trzy z różnych powodów są nieszczęśliwe w prawdziwym życiu. Czy nie należałoby z tego wyciągnąć wniosku, że aktorstwo (czyli udawanie) przynosi nieszczęście? ZK: - Ależ, panie Tomaszu, ono wszystkie te osoby ratuje. Zresztą one same nie uważają ani swojego aktorstwa, ani swojej podwójności, ani swojej cechy, którą mechanicznie moglibyśmy nazwać degeneracją, za coś złego. TR: - Dlaczego zaraz degeneracją? Raczej - odmiennością. ZK: - Wystarczy. TR: - Nie, bo to znaczy zupełnie co innego. Degeneracja ma w sobie potępienie, tymczasem Almodovar nie potępia. ZK: - I jest to właśnie cała wartość tego filmu. Bohaterki między sobą też niczego nie potępiają, ale owo powszechne potępienie jest tu zaznaczone, tyle że w sposób szyderczy: rodzina jednej z tych pań, zapłodnionych przez Lolę, jest normalna, wzorowa i zarazem potworna. Mamusia to fałszywa konformistka, do tego stopnia fałszywa, że fałszuje obrazy Chagalla, by je sprzedawać. A tatuś? Nie istnieje umysłowo ani jako charakter, ani jako człowiek, dlatego że jest to strzępek. TR: - Panie Zygmuncie, dlaczego więc tak bardzo nam się podoba obraz świata przedstawiony w tym filmie Almodovara? ZK: - Bo on jest optymistyczny, proszę pana. Na końcu przychodzi na świat dzieciątko owego chorego na AIDS transwestyty Loli i jest radość, bo udaje mu się zwalczyć odziedziczonego wirusa, co wygląda na istny piruet scenariuszowy, mający nas podtrzymać na duchu. Więcej możesz przeczytać w 43/1999 wydaniutygodnika wydania tygodnika Wprost dostępne są w specjalnej ofercie WPROST PREMIUM oraz we wszystkich e-kioskach i w aplikacjach mobilnych App Store i Google Play. Rozbuduj zamek, zbieraj surowce i rozwijaj osadę, wyszkol potężną armię i bierz udział w epickich walkach z innymi graczami. Zmiażdż wroga, zagrabiając jego ziemię, by w końcu stworzyć swoje własne wielkie imperium. Podczas rozpoczynania gry wymagane jest podanie nicku, adresu e-mail (niekoniecznie prawdziwego) oraz hasła.